اگر به بیماری ایدز از دیدگاه یک روانشناس نگاه کنیم ارتباط تنگاتنگ و دو جانبه ای بین این بیماری و مشکلات اعصاب روان وجود دارد به عبارت دیگر بیماری های اعصاب و روان خود می تواند مسبب و عامل انتقال بیماری باشد وازطرف دیگر پس از ابتلا فرد به بیماری و اچ ای وی مثبت شدن او بیماریهای اعصاب و روان خاصی به سراغ او می آید.

کلیه مشکلات اعصاب و روان  مانند: اضطراب ، فوبیا، افسردگی و انزال زودرس که منجر به گرایش فرد به مصرف موادمخدر، الکل و توهم زاها شود  با ایجاد اختلال قضاوت در فرد خطر تماس های جنسی خارج از حیطه خانواده  و احتمال اعتیاد تزریقی  را افزایش می دهد بنابراین رویکرد مناسب نسبت به درمان ،مشاوره و پیگیری بیماران اعصاب و روان با کاهش تعداد بیماران و مبتلایان جدید  اچ ای وی همراه است.

شایعترین راه انتقال بیماری ایدز در جهان ارتباط جنسی است اما در کشور ما اعتیاد تزریقی و استفاده از سرنگ مشترک علت اصلی گسترش بیماری است گرچه می شود الگوی انتقال تدریجا به سمت تماس جنسی محافظت نشده در حال تغییراست. نقش آسیب های روانی اجتماعی در اعتیاد تزریقی و بی بندباری جنسی غیر قابل انکار است.

مشکلاتی مانند خانواده های پرتنش و آشفته، مشکلات عاطفی در خانواده ، ناتوانی در مدیریت استرس ها و نیاموختن مهارت های زندگی ، عدم درمان و مشاوره در اختلالات سلوک و بیش فعالی کودکان، فقر، بیکاری و بزهکاری در گسترش بیماری ایدز نقش موثری دارد.

 در بعضی موارد مواد محرک آمفتامینی بصورت تزریقی در حاشیه شهرها و دربین رانندگان  و حتی توسط  خانم ها جهت کاهش وزن مورد سوءمصرف قرار می گیرد و باعث افزایش میل جنسی ،اختلال در قضاوت وسرخوشی مفرط می گردد  که رفتارهای  مخاطره آمیز جنسی را به دنبال دارد.

  آموزش مهارت های زندگی و فرزند پروری،دادن مشاوره های پیشگیرانه در سوءمصرف مواد و الکل، کنترل استرسها و درمان بیماری های اعصاب وروان  مانند: افسردگی، انزال زودرس، بیش فعالی ،اختلالات سلوک و اضطراب از گسترش بیماری ایدز جلوگیری می کند.

انگ و بدنامی در ایدز باعث نابرابری و تبعیض و نهایتا محرومیت از حقوق اجتماعی می گردد و طرد شدن آنهااز سوی مردم محرومیت آنان از فعالیت های اجتماعی و کاری را بدنبال دارد.

یکی از نکات مهم انگ زدایی و حمایت از بیماران ایدز و اچ ای وی می باشدشخص مبتلا یک فرد آسیب دیده است.و باید به این دید نگاه کرد که قبل اینکه به دنبال فرد متخلف و خلاف کار بگردیم باید به فرد آسیب دیده کمک کرد.اگر پذیرای این افراد درجامعه باشیم و همگان راه های انتقال را نیز بدانند به بیماران این فرصت داده می شود که همسو با جامعه به فعالیت های روزمره خود بپردازند و برای ایجاد جامعه ای سالم تر همکاری کنند..به این منظور لازم است آموزش به اعضای خانواده و جلوگیری از تبعیض و اخراج از محیط کار و پیشگیری از این مشکل در محیط های آموزشی مورد توجه قرار گیرد.خصوصا زنان و جوانان به عنوان آسیب پذیرترین قشر با افزایش آگاهی و بکار بستن مهارت های زندگی و در پیش گرفتن رفتار های سالم،نسبت به حفاظت خود و رفع تبعیض ها مفید می باشند.این نکته در مورد ارایه خدمات بهداشتی درمانی نیز حایز اهمیت است چراکه هراس کارکنان بیمارستانی و درمانی از ابتلا به بیماری ممکن است مانع از ارایه خدمات به آنان گردد که البته در صورت رعایت احتیاطات استاندارد هیچ مشکلی متوجه کادر درمانی نخواهد بود.اطلاع رسانی رسانه ای نیز به صورت فرآیندی پویا و مستمردر پیشگیری ،انگ زدایی و عدم تبعیض از بیماران +HIV موثر و مفید است.