غذاهای سنتی و بومی، میراث فرهنگی

غذاهاي بومي از نظر ارزش غذايي،در دسترس بودن مواد اوليه،تازگي،عاري بودن از نگهدارنده شيميايي و هم چنين ارزان بودن از بهترين مواد غذايي در مناطق مختلف كشور محسوب مي گردند.

علاوه بر آن غذاهاي بومي حامل پيامهاي فرهنگي بوده و نقش بسزايي در افزايش ارتباط نسل ها و حفظ هويت فرهنگي ايفا مي كنند.

غذاهای بی شناسنامه از ویژگی های فرهنگِ مصرفیِ امروز است. این نوع غذاها از سوی صنایع غذاییِ جهان برای اشاعه مصرف انواع کنسروجات، ماکارونی و دیگر مواد غذاهای فرآوری و بسته بندی شده و از طریق بسیاری از مجلات تغذیه، کتب و برنامه های آشپزی در رادیو و تلویزیون تبلیغ می شود. استفاده از این غذاها طرفدارانی پیدا کرده چرا که بسیاری از آنها به عنوان غذاهای زودپخت، ایده آل برای مادرانی که در خارج از منزل کار می کنند، تبلیغ می شود. این در حالی است که در فرهنگ آشپزی سنتی و بومیِ ما صدها دستور غذا وجود دارد که نه تنها برای طبخِ سریع ایده آل اند، بلکه حداقل از دو لحاظ بر غذاهای بی شناسنامه صنایعِ غذایی برتری دارد: یکی اینکه ازترکیبات غذاییِ کامل و زمان آزموده، به منظور غذاییت و سلامت بالاتر، بهره مندند و دیگر اینکه از نگهدارنده و رنگ های مصنوعی و دیگر افزودنی هاعاری اند.

غذاهای بی شناسنامه دارای غذاییت بسیار پایین است چون اساسا نه به منظور تغذیه برتر بلکه به قصد فروش کالایی خاص (ماکارونی، سس یا رب گوجه فرنگی، انواع کنسروجات، روغن نباتی، پنیر صنعتی و غیره) طراحی شده و لذا حاویِ ترکیباتِ غذاییِ بدون منطق است. در مقایسه، غذاهای بومیِ هر سرزمین بر اساس ذائقه محلی و با هدفِ سلامتی بیشتر جامعه، طی قرون تکامل یافته و به این دلیلاز ترکیبات غذاییِ زمان آزموده ای برخوردار است. امروزه این ترکیبات غذایی هوشمندانه را در علم تغذیه «ترکیبات پروتئینی مکمل» می نامند. با گنجاندن این ترکیبات در غذاهای بومی، نیاکان ما نه تنها از مزۀ برتر بلکه از محتوای پروتئینی کاملی، حتی اگر غذای مورد نظر فاقد گوشت بود، برخوردار می شدند. رایج ترین ترکیبات پروتئینی مکمل شامل انواع زیر است: